امام صادق علیه السّلام مى‏فرماید: یکى از آزاد کرده‏هاى امیر المؤمنین علیه السّلام پولى از آن حضرت درخواست کرد و حضرت علیه السّلام فرمود: هر گاه بهره خود را از بیت المال گرفتم با تو تقسیم مى‏کنم. او گفت: براى من کافى نیست. او نزد معاویه رفت و معاویه به وى صله‏اى داد و او هم نامه‏اى به امیر المؤمنین نوشت و پولى را که از معاویه گرفته بود به آگاهى حضرت رساند. امیر المؤمنین علیه السّلام در پاسخ او این نامه را نگاشت:

امّا بعد، مالى که در دست توست، پیش از تو، در دست دیگرى بوده و پس از تو، به دست دیگرى افتد و تو از آن همان بهره‏اى را دارى که براى خدا برمى‏دارى، پس خود را بر فرزندت مقدم بدار، زیرا جز این نیست که تو مال را براى یکى از دو نفر گرد مى‏آورى:

یا کسى که با آن به طاعت خدا برخیزد که در این صورت با آنچه تو بدبخت‏شده‏اى، او خوشبخت شده است، و یا فردى که با پول تو به معصیت الهى کمر بندد، که در این صورت با آنچه تو براى او گرد آورده‏اى، به بدبختى کشانده شده است، و هیچ یک از این دو شایستگى آن را ندارند که تو بر خویش مقدمشان بدارى و براى او بارى بر دوش خود نهى، پس براى آنکه گذشته است به رحمت خدا امیدوار باش و براى آنکه خواهد آمد به روزى خدا اعتماد کن.

بهشت کافى / ترجمه روضه کافى، ص: 104